Dawny szpital psychiatryczny – Triest

Porzucony Triest- Italia

Wizyta studyjna

Dawny szpital psychiatryczny – Triest

Spacerując po ulicach, odrestaurowanych budynkach i terenach zielonych, w których znajduje się także wspaniały ogród różany, trudno sobie wyobrazić, jak kiedyś było to miejsce włączenia, zamknięcia, izolacji od miasta.

Jesteśmy w dawnym szpitalu psychiatrycznym w Trieście, pewnego rodzaju małym miasteczku, w którym znajdowały się różne pawilony. W sumie jest ich około czterdziestu, o różnych funkcjach, połączonych żywotnością parku, całkowicie zamkniętych na zewnątrz. Wśród różnych budynków znajdował się pawilon dla chorób zakaźnych, wydział zdrowia psychicznego, wioski robotnicze, Kościół Dobrego Pasterza, pralnia, stołówka, pawilon dla pacjentów z gruźlicą, dla mężczyzn i kobiet, centralne ogrzewanie, teatr, męski i żeński pawilon paraliżujący, te dla chorych i zaburzonych,

Szpital, obecnie powszechnie znany, jako „Ex opp”, został otwarty w 1908 roku w Parku San Giovanni. W latach siedemdziesiątych dzielnica stała się symbolem zmiany dzięki Franco Basaglii i jego współpracownikom. Szpital i cały teren są otwarte dla miasta. Później rozpocznie się transformacja i odbudowa budynków i terenów zielonych. Obecnie mieści kreatywne laboratoria, centra szkoleniowe, biura i usługi firmy medycznej, a także wiele innych miejsc o różnych celach. Jednak nadal pozostaje kilka budynków opuszczonych. Park ma powierzchnię 22 hektarów.

Franco Basaglia

Franco Basaglia (1924-1980), psychiatra i neurolog, reformator włoskiej psychiatrii • 1961-1968 dyrektor szpitala psychiatrycznego w Gorycji • 1971-1978 dyrektor szpitala psychiatrycznego w Trieście – doprowadził do likwidacji szpitala i zmiany lokalnego systemu opieki psychiatrycznej • 1973 współzałożyciel i lider organizacji „Demokratyczna psychiatria”

Pierwszego dnia sierpnia 1971 r. Franco Basaglia został mianowany dyrektorem Wojewódzkiego Szpitala Psychiatrycznego w Trieście przez rząd prowincji, a 24 stycznia 1977 r. Na konferencji prasowej oficjalnie ogłosi zamknięcie. Jedną z pierwszych interwencji związanych z restauracją i ponownym wykorzystaniem w San Giovanni była interwencja zainicjowana przez Uniwersytet w Trieste w 1987 r. Wraz z utworzeniem nowego centrum, które dotyczyło odzyskania pięciu pawilonów do wykorzystania jako przestrzeń do nauczania, badań, laboratoriów, klas ,

W szczególności kierujemy się w stronę nieużywanych budynków, które wciąż są w stanie rozkładu. Większość jest zamknięta, opancerzona. Najbardziej zaskakująca jest również największa, która niegdyś mieściła Ospedale dei Cronici, bardzo duży budynek, zamurowany na niższych piętrach, gdzie roślinność wspięła się bez kontroli, osiągając trzeci poziom i gdzie otwarto plac budowy lata temu zapomniano o wielu kontenerach i sprzęcie za granicą.

Z drugiej strony, między teatrem a pralnią, ogrodzenia dawnej kantyny są częściowo podarte i wewnątrz można jeszcze zobaczyć fragment codziennego życia tego miejsca, między dużymi zbiornikami, piekarnikami, windami, hakami na mięso, a nawet częściowo zniszczonymi meblami. Sufit zapadł się w kilku miejscach, a połączenie między parterem a pierwszym piętrem pokazuje schody, które teraz są zakopane w gruzach i buszu.

W tym dawnym szpitalu psychiatrycznym postępujemy stopniowo, po kolei, które zachowały oryginalną architekturę, nawet jeśli oznaki przeszłości nadal pozostają widoczne.

Historia

W 1908 r. W Trieście zainaugurowano miejski szpital psychiatryczny, mieszczący się w Parco di San Giovanni. W latach siedemdziesiątych Park stał się miejscem innowacji i zmian: to właśnie tutaj realizuje się rewolucja o zasięgu międzynarodowym w dziedzinie psychiatrii, dzięki Franco Basaglii i jego współpracownikom. Szpital i park otwarte na miasto: chorzy mogą swobodnie wychodzić, a obywatele mogą wchodzić.

Dziś Park i miasto to otwarty ogród, laboratorium przedsiębiorczości społecznej, pomocy i działań twórczych, propozycji kulturalnych i wysokiego wykształcenia.

W Trieście panuje przekonanie, że bora wywołuje szaleństwo. Ten lodowaty wiatr, wiejący corocznie z północy, przeszywa miasto, błądząc wśród surowych budynków Piazza Unitŕ d’Italia i poruszając gałęziami drzew parku San Giovanni. Właśnie tam widzimy niewielkie zielone mury – ostatni ślad szpitala psychiatrycznego, zamkniętego na początku lat 70. XX w. przez lekarza Franka Basaglię. Aby uczcić kres zakładu, chorzy, opiekunowie i artyści zrobili wtedy ogromnego niebieskiego konia z papieru. Koń, wywleczony poza park, w którym latami mieszkali wykluczeni „szaleńcy”, symbolizował powrót do życia obywatelskiego i odwołanie do innej psychiatrii.

Park San Giovanni przed i po zamknięciu